Het is 31 oktober, een dubbele dag vandaag. Jullie zullen je wel afvragen wat daar nou zo dubbel aan is? Een jaar geleden kreeg deze datum een andere betekenis, want het is een jaar geleden dat mijn oma is overleden, en zij niet meer in ons midden is. Vandaag dus een artikel speciaal voor haar, en over haar!
Het is vandaag een jaar geleden dat mijn oma ons verliet. Voor mijn gevoel is dit nog steeds vorige maand. Ik mis haar nog steeds elke dag, en af en toe heb ik het gevoel dat ik haar graag nogmaals had kunnen spreken, of alleen een knuffel. Ik ga regelmatig naar het graf, het is gelukkig niet zo ver weg, en als ik me rot voel dan ga ik daar graag naar toe om mijn hoofd leeg te maken. Ik wordt er rustig, en krijg een fijn gevoel als ik naar het graf ga.
Een jaar geleden schreef ik ook een artikel over het verlies, en mocht je die niet gelezen hebben kun je die hier vinden. In dat artikel schreef ik een heel mooi gedicht die ik ook in dit artikel weer wil delen met jullie.
Het gedicht ‘Mijn oma’:
Ze zat.
Ze was er.
‘Goed zo’ zei ze ‘dat heb je goed gedaan’
‘Mooi’ zei ze als je iets liet zien
Ze was oprecht geïnteresseerd.
Ze was blij als ze je zag.
Ze was er gewoon.
Veel meer kon ze ook niet, maar ze was er, en ze had de tijd.
Dit ‘gewoon’ er zijn is misschien wel veel belangrijker dan wij beseffen.
Het heeft me sterk gemaakt.
Iemand die achter je staat.
Soms stellen wij zulke hoge eisen (te hoge eisen) van onszelf, aan ons leven, dat we vergeten dat er ‘gewoon’ te zijn genoeg is.
Dat er ‘gewoon’ te zijn voor de ander al heel erg veel is.
Dat er grote behoefte is in deze jachtige maatschappij aan mensen die de tijd hebben, die er ‘gewoon’ zijn.
Het is Zijn naam!
‘Ik ben er’
‘Ik zal er zijn’
Dat is voor ons genoeg.
Het mag ons sterk maken.
Dit gedicht geeft precies mijn oma weer. Ze zat altijd achter de tafel, ze was er altijd, ook al zei ze vaak niet veel. Ik heb zoveel mooie herinneringen aan haar.
Ik weet nog dat ik vorige jaar in deze week helemaal in een soort roes/waas leefde. Het leek aan me voorbij te gaan, alsof ik verdoofd was. Ik kon het ook haast niet geloven, en nog als ik bij mijn opa kom heb ik soms ‘Oma kom maar weer achter de tafel zitten hoor! Het heeft nu wel lang genoeg geduurd!’. Al weet ik dat dat niet meer kan, maar toch. Dat gevoel blijft. Het leven gaat door, ons leven gaat door. Al leek het niet zo die week vorig jaar. Maar het leven gaat verder, we zijn een jaar verder en ik ben er nog gewoon, en moet wel verder. Maar het is goed zo, nu heeft ze geen pijn meer. Want wat vocht ze tegen alles, ze was een heel sterk mens! Vorig jaar vertelde ik jullie over het vest waar ze aan is begonnen, hij is nog steeds niet af. Het voelt nog niet goed om hem af te maken. Misschien moet ik iemand anders dat laten doen. Want als hij af is, zal ik hem met trots dragen!
Ik weet dat oma ergens daar boven aan de hemel naar ons kijkt, en over ons waakt. En ik hoop dat ze trots op ons is, op dat ik eindelijk met rijlessen ben begonnen, en dat het bij ons thuis ook steeds beter gaat. Ik weet dat ze mee kijkt, en vast ook geniet van wat wij allemaal doen. Ik houd van je oma! Dat zal ik altijd blijven doen, ik zal je nooit vergeten en ik zal je blijven missen.
Wat een mooi artikel, wat mooi geschreven. Ik kon het gevoel waarmee je het hebt geschreven echt lezen, prachtig 🙂
Wat lief van je!
Graag gedaan xx
Wow, echt mooi geschreven, ik word er stil van.
Liefs
Dankjewel, erg lief van je!
Wat een mooi artikel! En heel mooi gedicht.
Dankjewel!
Heel veel sterkte nog❤️
Dankjewel! Lief van je!