Inmiddels woon ik alweer ruim 2 maandjes en in het begin had ik best moeite daarmee. En dan niet omdat ik nu 24/7 ben met mijn vriend, want dat voelde heel natuurlijk. Toch waren de eerste weken even lastig. In deze blog vertel ik daar meer over, misschien herken jij je er ook wel in.
Op 21 mei 2024 kregen wij de sleutels van ons eigen huisje. De eerste 2 weken waren we aan het klussen en op 31 mei was het moment dat we er ook echt bleven slapen. Toen kon ons samenwoon avontuur echt pas beginnen. Maar meteen vanaf het eerste moment voelde dat heel erg natuurlijk, ik was namelijk al 2.5e week daarvoor continu bij hem in zijn ouderlijk huis.
Waarom ik moeite had met samenwonen
Nogmaals het was dus niet het samen zijn met mijn vriend. Dat voelde meteen goed en alsof we het al jaren zo doen. Waar ik veel moeite mee had was de omschakeling van plaats. Ik verhuisde 100km van de plek waar ik ben opgegroeid. Kende niks en niemand in Zeist, oke nu overdrijf ik een klein beetje, het broertje (van mijn vriend) en zijn vrouw wonen in dezelfde buurt. Maar verder is alles onbekend. En dat vind/vond ik best lastig. Gelukkig nu we een paar weken zijn begint het steeds meer als thuis te voelen. Ik betrap mezelf erop dat ik ook minder snel zeg ‘ik ga naar zeist’, maar ‘ik ga naar huis’.
Het schijnt dat sommige mensen wel 6 maanden nodig hebben om dat thuisgevoel te krijgen. En dat is niet erg. Het belangrijkste is dat mijn vriend er is, hij is mijn ’thuis’.
