Time for tea | naar het ziekenhuis

Ja daar zit ik dan. Dit artikel te typen, met al mijn gemengde gevoelens. Na mijn vorige update heb ik een tijd moeten wachten voordat ik terecht kon in het ziekenhuis. Daar ben ik inmiddels geweest (naar het ziekenhuis), en kwam echt pisnijdig naar buiten. Waarom moet dat nu weer zo, en waarom wordt ik niet serieus genomen?

Donderdag 1 juni was het zover. Ik kon terecht in het ziekenhuis bij de maag darm en lever arts. Omdat er een stukje ontstoken darm was gevonden op de echo moest ik daar voor de zekerheid toch even langs. Geen probleem want ik kon ook mijn echte klachten daar neerleggen zodat ze die konden onderzoeken. Maar niets bleek minder waar.

Naar het ziekenhuis

We waren op tijd weggegaan van huis, zodat we rustig een parkeerplekje konden zoeken. Omdat ik een half uur eerder in het ziekenhuis was, kon ik met veel geluk ook eerder naar de co-assistent. Werkelijk waar ik heb nog nooit zo’n goede co-assistent gehad! Hij stelde vragen, luisterde naar mijn verhaal, liet mij uitpraten en toonde begrip. Nog niet eerder had ik dat meegemaakt in het ziekenhuis. Nadat ik al mijn klachten had beschreven (extreme vermoeidheid en spierpijn/spierkrampen in mijn benen en armen), begon het lichamelijk onderzoek. Mijn hartslag was prima, net zoals mijn longen. Ook het drukken in mijn buik en het geklop was verder prima, en niets deed pijn. Hij vroeg zich al af waarom ik hier naar toe was gekomen, want er bleek niets met mijn buik verder aan de hand te zijn.

De internist en de uitslag

Na het gesprek met de assistent moest ik weer plaats nemen in de wachtkamer. Het gesprek met de internist zou volgen. Ik had alleen nog niet gegeten en zelf de assistent was al opgevallen dat ik honger had. Omdat ik zo aan de beurt zou zijn bij de internist besloot ik om nog maar even te wachten en na het gesprek wel wat zou gaan eten in het restaurant. Helaas bleek het wachten ruim 1,5uur te duren, en ik ging bijna van mijn stokje. Met halve aanwezigheid, en mijn irritatie van het lange wachten stapte ik samen met mijn moeder de kamer binnen van de internist. Nee die kwam mij niet eens zelf ophalen (wat ze wel deed bij alle anderen die voor mij waren!). Eenmaal binnen bleef ze maar doordrammen over een darmonderzoek. Een coloscopie wel te noemen, waarmee ze met een buis je reet in gaan en de boel van binnen gaan bekijken. Alleen hier waren we het totaal niet mee eens. Zeker niet omdat ik geen buikklachten heb, en ik tijdens de echo een buikgriep onder de leden had. Ze was het daar duidelijk niet mee eens, maar nam uiteindelijk genoegen met een ontlastingsonderzoek en een bloedonderzoek.

Verbaasd en van het kastje naar de muur

Ze vroeg of ik nog vragen had, en omdat ze helemaal niet over mijn klachten begon, begon ik er zelf maar over. Ik vroeg haar netjes of ze mijn vermoeidheid kon uitzoeken, en mijn krachtverlies in combinatie met spierpijn en krampen. Zei ze doodleuk dat ze dit niet ging doen, en ik maar terug naar de huisarts moest gaan voor die dingen. Ze nam mij absoluut niet serieus, en deed er heel lacherig over. Oftewel, ik ben terug bij af. Ik heb al wel gelijk bloed laten prikken, maar of ik daadwerkelijk het ontlastingsonderzoek laat doen weet ik nog niet. Heb al wel een buisje meegekregen waar het in kan, maar wacht de huisarts even af. Daar kan ik gelukkig wel snel terecht, dus zie wel wat daar weer uit komt. Ik wil nu echt gewoon weten of ik CVS of Fibromyalgie heb, ik eis gewoon onderzoek bij de huisarts. Ik loop al meer dan 5 jaar met deze klachten die alleen maar erger worden. Ik heb dus nu wel recht om te weten wat het wel of niet is. 4 jaar geleden werd er gesproken van CVS, en wil dit graag bevestigd hebben. Althans als het dat daadwerkelijk is. Dan kan ik verder, heb ik iets tastbaars en kan ik mensen uitleggen wat ik mankeer. Nu blijft alles een vraagteken, en wordt ik niet serieus genomen..

Wat zou jij in mijn situatie doen?