Vandaag is het dan zo ver, het moment waar ik echt enorm tegenop zie! Iets wat je hoopt nooit te hoeven doen. Dat het aan jou voorbij gaat.
Vandaag schrijf ik een heel erg persoonlijk artikel, ik moest even mijn verhaal kwijt. Mijn gevoelens en emoties op papier zetten en het van me af schrijven.
Sinds ’s avonds 30 oktober leef ik in een soort roes. Een waas, een automatische piloot. Het is zo gek, haast niet uit te leggen!
Mijn oma, mijn allergrootste voorbeeld. Een vrouw waar ik veel van geleerd heb, het breien, punniken, en nog vele andere handwerken. Zo blij ben ik daarmee! Oma was nooit zo’n knuffelkont, maar wat kon ze ervan genieten als ze even een knuffel kreeg van haar kleindochter. Wat was ze blij als we even langs kwamen. Maar wat had ze een pijn de laatste jaren. Al 2 jaar lag ze hele dagen op bed, kon ze nauwelijks lopen. 3 jaar geleden was ze begonnen aan een vest voor mij, dit moest en zou ze voor mijn nog maken. Ze heeft helaas niet meer dan de rug en 1 zij kantje af kunnen maken. Dat doet zeer! Ze had mijn ’toekomstige’ vriend nog moeten ontmoeten, mijn bruiloft, mijn kinderen en ga zo maar door. Zo vroeg, 74 jaar en dan is het in 1 klap voorbij.
Ik kan het nog niet bevatten, alsof je in een nachtmerrie zit en nog niet wakker wordt!
En ze ligt zo mooi in de kist, alsof ze nog elk moment wakker kan worden en weer achter de tafel kan gaan zitten.
Ik snap het echt niet, waarom?
Vandaag brengen we haar naar haar laatste rustplaats, de plaats waar ik nog heel vaak ga komen.
Eerst mijn oma uit het huis dragen, daarna naar de kerk, waar we eerst condoleren hebben, met daarna de kerkdienst. En waarna we naar de begraafplaats gaan. Mijn hart gaat nu al sneller slaan, en krijg gelijk buikpijn als ik eraan denk! Wat wordt dat moeilijk!
En toen vond ik gisteravond een heel mooi gedicht die precies mijn oma is!
Mijn oma:
Ze zat.
Ze was er.
‘Goed zo’ zei ze ‘dat heb je goed gedaan’
‘Mooi’ zei ze als je iets liet zien
Ze was oprecht geïnteresseerd.
Ze was blij als ze je zag.
Ze was er gewoon.
Veel meer kon ze ook niet, maar ze was er, en ze had de tijd.
Dit ‘gewoon’ er zijn is misschien wel veel belangrijker dan wij beseffen.
Het heeft me sterk gemaakt.
Iemand die achter je staat.
Soms stellen wij zulke hoge eisen (te hoge eisen) van onszelf, aan ons leven, dat we vergeten dat er ‘gewoon’ te zijn genoeg is.
Dat er ‘gewoon’ te zijn voor de ander al heel erg veel is.
Dat er grote behoefte is in deze jachtige maatschappij aan mensen die de tijd hebben, die er ‘gewoon’ zijn.
Het is Zijn naam!
‘Ik ben er’
‘Ik zal er zijn’
Dat is voor ons genoeg.
Het mag ons sterk maken.
Pffh, jullie mogen het wel weten dat ik dit berichtje 2x in de prullenbak heb gegooid en heel erg getwijfeld heb om dit te plaatsen.
Maar door dit te plaatsen snappen jullie dat ik de afgelopen dagen en ook zeker nog wel de komende dagen niet echt heel erg happy kan zijn en daardoor weinig laat merken op mijn facebook, twitter en instagram.
Heel veel liefs,
Carolien
jeetje… wat heftig! nog gecondoleerd met je oma!! En wat dapper dat je het hier plaatst! En je hebt een super mooi gedicht gemaakt!! Heel veel sterkte de komende tijd!
Gecondoleerd! Wat heb je dit prachtig geschreven, ik heb een brok in mijn keel! Heel veel sterkte!