Laten we eens bijkletsen want het leven met Crohn is nooit hetzelfde. Het is zo’n 4 weken geleden alweer dat ik mijn laatste update schreef over Leven met Crohn. Was het 3 weken rustig, begon het vorige week toch even spannend te worden. En nog eigenlijk, want ik kreeg ineens buikpijn. Dat brengt mij ook gelijk bij mijn grootste angst? Maar waarvoor?
De eerste 3 weken na de vorige update ging het eigenlijk heel erg goed. Ik voelde mij goed, had eigenlijk nergens last van en de prednison liep af. Vanaf 3 september was ik prednison vrij en dat voelde eigenlijk best wel goed, eerlijk gezegd!
Hoe gingen de afgelopen weken?
Een paar dagen daarna gingen we op vakantie naar Frankrijk en daar begon alles. De 3e nacht kreeg ik ineens flinke buikpijn, iets wat onwijs leek op de pijn die ik in Juli ook had en waarvoor ik in het ziekenhuis lag. Natuurlijk gingen gelijk alle alarmbellen, ook omdat het uit het niets kwam. De buikpijn bleef, zelfs met meerdere paracetamols. Die woensdag besloten we dan ook om terug naar huis te komen waarna ik 3 keer in de auto even flink heb overgegeven. Ik was echt ziek. We kwamen rond 18uur thuis en om 19uur lag in ik bed met 2 paracetamols. Sliep ruim 12uur, maar wel vaak even wakker in de nacht. De pijn of eigenlijk het zeurende gevoel in mijn buik bleef. Een belletje naar het ziekenhuis stelde mij gerust, omdat ik geen koorts meer had en het misschien wel griep kon zijn. Maar toch bleef mijn buik gevoelig, ondanks ik wel verder opknapte. Mijn angst werd alleen maar groter.
Mijn grootste angst?
Mijn angst is er al sinds de diagnose in 2017, maar wordt op dit moment als maar groter. Misschien komt het ook wel dat iedereen er iets van vind, het uiterlijk nogal bestempeld wordt tegenwoordig en dit iets is waardoor ik mezelf minder mooi ga vinden. Ik heb het niet over het weghalen van een zieke stuk darm, want als dat echt moet en noodzakelijk is dan moet het. Maar wel de mogelijkheid dat bij die operatie er een stoma geplaatst wordt. Nu denk je misschien, meid waar maak jij je druk om. Maar deze angst groeit alleen maar en bij de operatie in juli (tevens was dat mijn allereerste operatie) waren mijn laatste woorden net voor ik in slaap viel, aan de arts of hij alsjeblieft geen stoma wilde plaatsen. Gelukkig gebeurde dat op dat moment ook niet omdat het een abces was in de buik en er geen verbinding met de darmen was. Maar ik kreeg wel een drain, iets waar ik onwijs bang voor werd toen ik wakker was en besefte dat er iets uit mijn buik stak. Uiteindelijk viel dat best mee omdat die na een paar dagen eruit mocht, maar bij een stoma kan dat niet. Een stoma is ook niet iets heel aantrekkelijks, al weet ik ook echt wel dat het onwijs goed is dat het bestaat en een oplossing kan zijn voor vele nare problemen.
Hoe gaat het verder?
Gelukkig is het niet echt pijn en meer een soort gevoeligheid, met name bij mijn vernauwde stuk darm. Omdat ik nooit eerder buikpijn had voor de operatie in Juli vind ik alles wat ik nu voel opvallend en misschien zelfs wel een beetje eng. Dit besprak ik ook een aantal weken geleden met de MDL verpleegkundige die mij vertelde dat ik het vertrouwen in mijn lichaam terug moet krijgen. Dat ik iets voel hoeft niet te betekenen dat het ook gelijk foute boel is. Volgende week heb ik eindelijk een kennismaking met de behandelend arts in het ziekenhuis, ben ook heel erg benieuwd wat nu de planning is en wat hij verder gaat zeggen. In oktober heb ik weer een infuus maar dat is net na de volgende update die ik ga schrijven.
Voor nu is het zorgen dat ik mij kan ontspannen, mij minder focus op mijn buik. Verder wil ik minder suikers en bewerkt eten gaan eten om mijn lichaam echt te voeden en geen rommel te geven. Maar hoe ik dat verder ga aanpakken en wat ik van plan ben, dat lees je in een ander artikel!
Herken jij dat, dat je ergens zo bang voor bent?
1 comments on “Leven met Crohn | Mijn grootste angst?”
Comments are closed.